Maand: maart 2020

Ons verplichte huisarrest is verlengt tot 28 april. De afgelopen weken hebben we het uitgehouden. Maar nóg vier weken? Het kan leiden tot een gevoel van machteloosheid en zinloosheid. Overgeleverd zijn aan de (nood)toestand zoals die is. We zullen uit een ander vaatje moeten tappen om zingeving in het klein vorm te kunnen geven.

Het ritme van de natuur is een cyclus, die ons zinvolle handreikingen geeft. De zon komt op in het oosten en gaat door het zuiden heen naar het westen, waar hij weer onder gaat. Elke van deze richtingen biedt ons een andere suggestie die ons perspectief en betekenis kan geven.

“11. Zin geven aan nóg 4 weken thuis” verder lezen

We hebben in deze tijd naast veel te verliezen, ook veel te winnen. In een interview in het AD deelde Twan Huys de prachtige uitspraak: ‘when the ego cries, the soul rejoices’. Wanneer het ego huilt, verheugt de ziel zich. Ons ego houdt zich vooral vast aan datgene wat tijdelijk is. Van daar uit ontstaan ook onze angsten: angst voor ziekte, angst voor besmetting, angst voor verlies, angst voor geldtekort, angst voor eenzaamheid, angst om verlaten te worden, angst voor de dood. De vraag is hoe we deze angsten kunnen opvangen en hoe we ons daartoe kunnen verhouden.

“10. Kan verlies ook winst zijn?” verder lezen

Een van de inspiratiebronnen voor deze blog is de channeling van Anna van der Vaart. De inzichten die zij doorgeeft bieden een raak en wenkend perspectief op de Corona crisis. In deze blog zoomen we in op een aantal van deze citaten:

“Het coronavirus nodigt uit weer bewust te worden van wie u werkelijk bent op diep innerlijk niveau”, en “het coronavirus roept in feite de mensheid op om naar binnen te keren en het innerlijke leven en het uiterlijke leven in een samenwerking te laten gaan”.

“9. De blik naar binnen” verder lezen

Op aarde is alles voortdurend gericht op het herstel van evenwicht. Ook deze crisis kun je zien als een natuurlijke poging om de balans te herstellen. Kim Putters, (directeur van het Sociaal en Cultureel Planbureau) verwacht op basis van eerdere grote crisis dat er ook nu een herschikking in de samenleving volgt. Vandaag nog stelt hij: ‘na deze crises kunnen we niet gewoon verdergaan zoals we altijd deden’.

“8. Een nieuw evenwicht” verder lezen

Hoe lukt het om constructief om te gaan met situaties waar we nauwelijks invloed op hebben? Meer dan ooit staat de maakbaarheid van onze samenleving ter discussie. We kunnen ons richten op het vinden van schuldigen die deze crisis hadden moeten voorkomen, maar het zoeken van zondebokken, schuldigen of verantwoordelijken helpt ons niet. Net zo min als klagen of alles willen verklaren weinig tot niets bijdraagt. Het is te gemakkelijk om aan de zijlijn van alles te roepen en te vinden. Het is interessanter om ons af te vragen waar onze invloed wél zit. Juist nu.

“7. De maakbare samenleving” verder lezen

Een crisis als die van het corona-virus vraagt aan iedereen die nog wel gezond is goed beschouwd drie dingen: moed, kracht en wijsheid. Epictetus zei het als volgt: geef me de moed te accepteren wat niet in mijn vermogen ligt, de kracht om alles te doen wat wel in mijn vermogen ligt en de wijsheid om tussen die twee onderscheid te maken.

Het hamsteren van toiletpapier, pasta en anders etenswaren valt wat mij betreft niet onder de laatste categorie. Het is wel wat mensen doen, want het geeft een schijn gevoel van controle. Maar het is eerder een teken dat je gewoon doet wat je anderen ziet doen. Dat je niet écht na hebt gedacht over wat deze situatie werkelijk van ons vraagt.

“6. Moed, kracht en wijsheid” verder lezen

Iemand die mij heel dierbaar is, kreeg het steeds benauwder. Ze voelde haar longen langzaam maar zeker kleiner worden en ze begon naar lucht te happen. Het kuchen en proesten werd zwaarder en zwaarder. Ondertussen werd ze door de meeste mensen genegeerd. Ze voelde zich buitengesloten, geïsoleerd en in een hoek gedrukt. Terwijl ze zich steeds meer afgezonderd voelde van de rest van de wereld, groeide haar eenzaamheid. En gaandeweg kreeg ze nog minder lucht. Haar ademnood nam schrikbarend toe, toen bleek dat de luchtkwaliteit almaar slechter werd. Ze riep om hulp, maar ze werd niet gehoord. Ze was al te oud, en de kans dat ze nog zou kunnen genezen was te klein. Haar hele situatie was verstikkend en leek uitzichtloos.

“5. Ademnood” verder lezen

Voor veel mensen die niet direct onder deze crisis te lijden hebben, is dit ook een tijd van kansen. Er zijn volop persoonlijke drama’s van mensen die moeten vechten voor hun leven, overlijden of die dierbaren hebben die dit moeten doormaken. Er zijn echter ook genoeg mensen die deze tijd kunnen benutten voor reflectie, om naar binnen te gaan. Dan kan het virus mogelijk ook een ‘blessing in disguise’ zijn: het leert ons nederigheid, het dwingt ons om onze plek weer in te nemen in de natuur, in plaats van daar boven.

“4. Stilstaan om vooruit te komen” verder lezen

Kunnen we aanvaarden dat iets volkomen onzichtbaars – ogenschijnlijk vanuit het niets – ons dagelijks leven zo ontwricht? En ons alle vanzelfsprekendheden en zekerheden uit onze handen rukt? Dat we ineens niet meer weten in wat voor wereld we leven. Hoe ervaren we het dat onze aloude, vertrouwde houvasten plotseling schimmen uit het verleden blijken te zijn? Allemaal hebben we op een bepaalde manier ervaren dat onze dagelijkse routines wreed verstoord werden. We kunnen vechten tegen deze wakkerschudder, maar dat alles zijn gangetje ging, dat komt niet meer terug. Er kan definitief een streep gezet worden door ons doorsukkelscenario.

“3. Wat is van waarde?” verder lezen

Hoe moeten we omgaan met een overweldigende en ook nog eens onzichtbare vijand? Deze onmacht is ondraaglijk voor wie niet wil aanvaarden dat de wereld niet volkomen maakbaar en beheersbaar is. Dat is die namelijk niet. Onze illusies van harmonie, onschuld en onschendbaarheid werden de laatste weken ruw onderbroken.

Waar komt die rare neiging toch vandaan dat we bij elke onwelkome verstoring van onze veilige leventjes naarstig op zoek gaan naar schuldigen die zogenaamd onvoldoende verantwoordelijkheid hebben genomen? Die we vervolgens verwijten dat ze niet genoeg gedaan hebben en vragen: hoe zorgen jullie ervoor dat dit ons nooit meer overkomt? Alsof alles te voorkomen is. Want met dit oneigenlijke appel op onze bestuurders schieten zij weer in een hopeloze verantwoordingsdrift. Zij proberen dan alles krampachtig dicht te timmeren met een verstikkende systeemwereld van regels en procedures. Het levert ons vooral schijncontrole op, regelkramp en onnodige bureaucratie. We geven het heft uit handen en activeren en onteigenen onszelf terwijl we schreeuwend langs de zijlijn staan. Deze neurotische pijn creëren we zelf.

“2. Ontzag en nederigheid” verder lezen